Rawnie ziet kunst als een universele taal. Een taal die, wanneer visueel gepresenteerd, door elk individu anders kan worden geïnterpreteerd. In een tijdperk waarin het leven een race tegen de klok lijkt te zijn probeert zij de kleine momenten vast te leggen die mensen vaak negeren of vergeten. Na observatie en onderzoek van het fenomeen vertaalt zij het naar een abstract kunstwerk. Ze gaat, zo zou je dat kunnen zeggen, een samenwerking aan met de natuur. Meestal heeft Rawnies werk wat meer aandacht nodig om begrepen te worden, hoe langer je observeert, hoe meer je zult zien en begrijpen. Een andere belangrijke troef in haar werk is kleur. Het felle kleurenpalet en speelse contrasten is uitgezocht om verbinding te maken met de toeschouwer en emoties op te wekken. Dit altijd met oog voor haar verantwoordelijkheid voor het milieu als kunstenaar. Rawnie vertelt: “Ik ben dankbaar dat ik gebruik kan maken van wat de aarde biedt en hoop het schoon en toch wat kleurrijker achter te laten."